Stroom: stroom! DEEL 2
Dit ervaren heeft een naam. Mijn ik noemt dit leven. Mijn ik kan enkel benoemen, niet begrijpen: grijpt er steeds weer naast. Het is niet te vatten: enkel te beleven. leven is alleen maar te proeven, te smaken! Daar ligt de grens van het leven: beleven is aangenaam, grijpen doet pijn. Aangenaam beleven, grijpende pijn: tussen deze grenzen beweegt zich het leven.
Het stromende leven wordt zich bewust van zichzelf binnen de veilige bedding van grenzen. Binnen grenzeloosheid is er geen stromen: enkel een verzwakkend uitvloeien: tot het moment dat alle gewaarworden, proeven, smaken uitgevloeid is. Dan stopt het overstromen: eenzaam verweesd buiten zijn oevers. Een benauwende verstilling, verstoken van leven.
Bruisend leven heeft een wervelende bedding nodig om te kolken van vitale kracht. Een bedding als moederschoot van leven barende dynamiek. De context van stromen schept de leefbaarheid van het stromende. Leven zoekt zichzelf een weg naar de oceaan van het leven: al smakend proeven van de dynamiek van het moment.
