I had a dream? DEEL1
Dit hoeven jullie niet te geloven. Immers: het was maar een droom en dromen zijn bedrog, zegt men. Men zegt zoveel tegenwoordig. Het is wat het is: nog zo'n statement. Vooral nuttig als je inderdaad kunt zien hetgeen er is, anders een grove, misleidende leugen! Dit gezegd zijnde had ik meer dan dertig jaar geleden een droom, eerder een nachtmerrie! In mijn vertrouwde straat marcheerden vele Chinese soldaten, ze kwamen van het Zuiden en gingen naar het Noorden. Op hun weg drongen ze brutaal de huizen van mijn buren binnen en sleepten ze weg. Zelf had ik mij op de zolder van mijn huis verstopt en vanuit een klein venstertje kon ik het hele tafereel, verlamd van angst, gadeslaan. De soldaten ontmoeten geen weerstand, in een oogwenk was mijn vertrouwde samenleving totaal verslagen. Ik zat in mijn kot en kon geen kant meer uit: wat nu? Bij het ontwaken was ik buitengewoon verheugd om te ontdekken dat alles gewoon normaal was. Kon zoals altijd gaan werken in de zorgsector, mensen zegden goeie dag en liepen kriskras door elkaar. Mensen in de zorgsector werden gewoon gezien als goedhartige filantropen: andere sectoren kaapten de roem en eer weg. Dit vonden we echter niet meer als normaal: een eigen keuze weet je wel! Eigen mening ventileren: geen probleem! Winkelen: rap, rap tussendoor! Onvoorstelbaar gewoon allemaal. Plannen maken, reizen, sporten: een fluitje van een cent! Het voelde zalig om vrij rond te lopen, te kuchen en hoesten als normale lichamelijke afweerreacties. De onbeschrijfelijke sensatie van het gewone. Wat is echter gewoon? Wat is normaal?
