Het kaf en het koren. Deel vijf!
Niettegenstaande dat minimaal zeven kenmerken ons attenderen op een illusionair systeem, is dit de afsluitende bijdrage. Immers, diegenen die over de glazen brug het oord der illusies achter zich gelaten hebben, kunnen best zelf de nieuwe omgeving verkennen. Enkel vanuit een toestand van levendige, innerlijke stilte (waarin de bruisende levenskracht wervelend stroomt als een kabbelend bergbeekje) doet het gevoel 'niets' te zijn ons proeven van de vrijheid. Vrij van mooi opgedirkte imitaties, die als een verwarrend spiegelpaleis, ons doen geloven onszelf te zijn in groteske vormen van ijdelheid. Het opent onze ogen voor onze werkelijke essentie en waardigheid. Identificaties met het overtollige 'hebben' vallen in vrede van ons af. Er manifesteert zich een natuurlijk, spontane balans tussen 'hebben' en 'zijn'. Het kaf biedt bescherming aan het koren, laat het toe tot volle wasdom te komen zolang dit nodig is. 'Hebben' is wenselijk om ons broodje 'zijn' te bakken. In het voedzame wat we te geven hebben speelt echter ons bezit in wezen niet mee. Hoe anders is dit in onze huidige samenleving, waarin talenten vooral ten dienste staan van het meer 'hebben'. Het leven wordt ons geschonken doch wij 'hebben' het leven niet. Leven is zowat het enige wat we niet 'hebben' doch alleen kunnen 'zijn'. Interactie heeft een gepaste context of vorm nodig, alhoewel de fenomenale schatten die uitgewisseld worden van onbetaalbare waarde 'zijn'.
