Het kaf en het koren. Deel drie!
Een zeemzoete genoegdoening kan ons tevreden in een zalige roes van voldoening wikkelen. Een droomstaat waarin het gevoel van niets te 'zijn' zich aandient als een nare nachtmerrie en bijgevolg ten stelligste ontkend dient te worden. Tegen dit verslavende narcoticum is er enkel het probate tegengif, van de ervaring die ons werkelijk nieuw leven kan schenken, beschikbaar. Aanvankelijk voelt dit echter aan als een innerlijke ondergang. In werkelijkheid kan er geen sprake zijn van het onderspit te delven. Dit desolate gevoel krijgt enkel een kans van vervorming binnen een context waarin de focus ligt op 'hebben' en niet op 'zijn'. Reeds in 1996 introduceert Stephan Rechtschaffen in zijn boek 'Onthaasten' het begrip 'time-shifting'. Het is het simpele vermogen om aandacht te hebben voor de wereld zoals we die concreet aantreffen. Time-shifting begint altijd met het anders richten van de aandacht en daardoor het veranderen van onze gewaarwording. Het is de bewuste keuze om onze relatie met een bepaald ritme of een groep van ritmen, in of buiten ons, te veranderen als we opmerken dat we ons op een negatieve wijze met een ritme synchroniseren. Onbewuste gewoonten versterken juist het monotone van huidige ritmen. Rituelen kunnen leiden tot timeshift. Binnen dit kader verworden gedwongen synchronisaties met opgedrongen ritmen, die tegen ons diepste gevoel ingaan, tot een uiterst vergiftigd narcoticum dat elke levensvernieuwing ontkracht. Vandaar dat we opnieuw uiterst alert dienen te worden voor het fenomeen van adaptatie, waar Jean Piaget zo de nadruk op legde. De begrijpelijke aversie van de jeugd voor het onderwijs drijft hen anders in de verraderlijke armen van ritmen en rituelen die hen uit de veilige thuishaven weglokken. Om met hun schamele roeibootje helse stormen te trotseren???
